ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια, γλίστρησα και έπεσα. Πριν καταλάβω καλά-καλά τι έγινε,άρχισαν να πέφτουν από πάνω μας ένας, δύο, τρεις…,
δέκα..., εκατό.



Μια μέρα ποδοσφαιρική, όπως άλλωστε οι περισσότερες Κυριακές για τους έλληνες φιλάθλους και ιδιαίτερα για τους φιλάθλους του Ολυμπιακού, οι οποίοι τις αφιερώνουν στην αγαπημένη τους ομάδα, είτε αυτή αγωνίζεται εντός, είτε εκτός έδρας.

Ήταν από το πρωί μια μέρα φωτεινή, ηλιόλουστη, μια μέρα που μόνο ευχάριστα μπορούσε να σε προδιαθέσει και που τίποτα δεν προμήνυε τα όσα επρόκειτο ν' ακολουθήσουν το απόγευμα. Για το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα ήταν η 20η αγωνιστική του, και σ' αυτήν,
οι ερυθρόλευκοι του Κάζιμιρ Γκόρσκι υποδέχονταν στο στάδιο Καραϊσκάκη την ΑΕΚ,
που βρισκόταν δύο βαθμούς πίσω τους.

Τα 35.450 εισιτήρια που είχαν εκδοθεί για το παιχνίδι, είχαν γίνει ανάρπαστα και δεν είναι υπερβολή να γράψουμε ότι εκείνη την ημέρα όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Καραϊσκάκη, που ντυμένο στα κόκκινα και τα άσπρα, περίμενε την έναρξη του μεγάλου αγώνα.

Από τις δώδεκα το μεσημέρι είχαν φτάσει στο φαληρικό στάδιο -το παιχνίδι άρχιζε στις 15:15- οι πρώτοι φίλοι του Θρύλου, εφοδιασμένοι με κασκόλ, σημαίες, τύμπανα και τα πανό τους, έτοιμοι όπως κάθε φορά να σταθούν στο πλευρό των παικτών της ομάδας, και να τους βοηθήσουν να πάρουν τη νίκη.

Η ώρα πέρναγε και στο γήπεδο έφταναν ολοένα και περισσότεροι φίλαθλοι, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα μια περίπου ώρα πριν την έναρξη του αγώνα να μην πέφτει καρφίτσα στις κερκίδες. Η ατμόσφαιρα ήταν εντυπωσιακή, αφού στο κατάμεστο στάδιο τα τραγούδια, τα συνθήματα, και οι ιαχές των οπαδών των δύο ομάδων έδιναν και έπαιρναν.
Το γήπεδο σείστηκε στην κυριολεξία όταν μισή ώρα περίπου πριν την έναρξη του ματς,
βγήκαν για προθέρμανση οι παίκτες του Ολυμπιακού, ενώ λίγο νωρίτερα οι παίκτες της ΑΕΚ
είχαν γίνει δεκτοί με αποδοκιμασίες από τους κατά πλειοψηφία ερυθρόλευκους φιλάθλους
που βρισκόντουσαν στις κερκίδες.Λίγο πριν τις τρεις και τέταρτο,
οι ενδεκάδες των δύο ομάδων έκαναν την εμφάνισή τους ενώπιον του διαιτητή κ. Κουτούλα.

Ο Ολυμπιακός είχε παραταχθεί με τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο.
Απέναντι του η ΑΕΚ με τους, Οικονομόπουλο, Αρδίζογλου, Μανωλά, Καραβίτη, Παραπραστανίτη, Θώδη, Βλάχο, Ελευθεράκη, Κώττη, Μπάγεβιτς και Μαύρο. Είχαν περάσει 30 λεπτά αγώνα όταν μετά από αράουτ του Βαγγέλη Κουσουλάκη και σέντρα του Τάκη Περσία, ο Μάϊκ Γαλάκος, λίγα μέτρα πλάγια αριστερά από την εστία της ΑΕΚ, στοπάρισε τη μπάλα με το στήθος και κατεβάζοντάς την, έπιασε με το αριστερό του πόδι ένα φοβερό σουτ
και κάρφωσε τη μπάλα στα δίχτυα του Οικονομόπουλου, βάζοντας παράλληλα φλόγες στο στάδιο Καραϊσκάκη. Ήταν το 1-0.
Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε με μια αλλαγή της ΑΕΚ. Συγκεκριμένα ο Νικολάου είχε πάρει στο 46΄ τη θέση του Θώδη. Λίγο αργότερα στο 51΄ ο Μανωλάς πήρε το δρόμο για τα αποδυτήρια με δεύτερη κίτρινη κάρτα για διπλό σκληρό μαρκάρισμα επί του Μάϊκ Γαλάκου.53΄. Η μπάλα έφτασε από τον Βαγγέλη Κουσουλάκη στον Τάκη Περσία που μπήκε από αριστερά και τροφοδότησε τον Μάϊκ Γαλάκο ο οποίος από έξι περίπου μέτρα κεραυνοβόλησε για δεύτερη φορά τον Οικονομόπουλο. Ήταν το 2-0. 68΄ Μετά από σέντρα του Τάκη Νικολούδη, ο Βαγγέλης Κουσουλάκης έκλεψε τη μπάλα από τον Καραβίτη και με δυνατό σουτ έστειλε στα δίχτυα γράφοντας το 3-0 και κάνοντας τις εξέδρες να παραληρούν από χαρά.
75΄ Ο Τάκης Νικολούδης τροφοδότησε τον Κώστα Ορφανό μέσα στην περιοχή και ο τελευταίος με πλασέ έκανε το 4-0.
80΄ Ο Νίκος Βαμβακούλας πήρε τη μπάλα πίσω από τη σέντρα και αφού με μια τρελή κούρσα πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του, σούταρε από δέκα μέτρα κάνοντας το 5-0.
84΄ Μετά από σύγχυση στην περιοχή του Οικονομόπουλου, ο Κώστας Ορφανός σούταρε δυνατά, η μπάλα έφτασε στον Μάϊκ Γαλάκο ο οποίος σφράγισε τη μεγαλειώδη εμφάνιση, γράφοντας το 6-0.Το πανηγύρι από τους φιλάθλους είχε αρχίσει πολύ πριν το 90΄ και η ιαχή
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ- ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, δονούσε την ατμόσφαιρα. Όμως η μοίρα εκείνη τη στιγμή είχε άλλα σχέδια.
Πολλοί από τους φιλάθλους του Θρύλου που βρίσκονταν στη ΘΥΡΑ 7, έτρεξαν πριν από τη λήξη του αγώνα να βγουν έξω, προκειμένου να πάνε στη Θύρα 1 για να υποδεχτούν τους θριαμβευτές.

Η ώρα ήταν 16:58 και το παιχνίδι ήθελε δύο λεπτά για να τελειώσει.
Κάποιος από τους φιλάθλους που έτρεχαν χαρούμενοι, πάτησε κάποιο μαξιλαράκι και γλίστρησε στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην έξοδο. Η μοιραία πόρτα ήταν κλειστή ή μισάνοιχτη σύμφωνα με άλλους και το κακό δεν άργησε να γίνει, καθώς δεκάδες άτομα έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο και ποδοπατήθηκαν, αφού από πίσω έρχονταν ανυποψίαστοι φίλαθλοι κατά κύματα.

17:03: Κάποιοι αστυφύλακες κατορθώνουν να ξεριζώσουν ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν έτσι αρκετό κόσμο.

17:15: Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά και 13 ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ στον Τζάνειο νοσοκομείο Πειραιά, ενώ έχει σημάνει γενική κινητοποίηση στην αστυνομία και τα νοσοκομεία.

17:30: Αρκετοί φίλαθλοι συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

17:50: Τα τηλεοπτικά δίκτυα (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) μεταδίδουν το γεγονός και κάνουν έκκληση σε γιατρούς να προσέλθουν στο Τζάνειο ώστε να ενισχύσουν τους εφημερεύοντες αλλά και για αιμοδότες. Κινητοποιείται επιπλέον προσωπικό και στο Κρατικό Πειραιώς όπου μεταφέρονται κάποιοι βαριά τραυματισμένοι.

18:20: Φτάνουν στο Τζάνει ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης και οι Υφυπουργοί κ.κ. Τσουκαντάς και Αποστολάτος και δίνονται εντολές για ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση γιατρών και αιμοδοτών.

18:30: Το Κέντρο Άμεσης Δράσεως ζητάει από τα πληρώματα των περιπολικών και τους αστυνομικούς εθελοντές αιμοδότες να σπεύσουν στα δύο νοσοκομεία. Εκατοντάδες αστυνομικοί προσφέρουν αίμα.

18:50: Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης, ο Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως κ. Αχιλλέας Καραμανλής, ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και παράγοντες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ.

19:00: Με εντολή του διευθυντή του ΚΑΒ κ. Καραβά ζητείται να τεθεί σε επιφυλακή και το ΚΑΤ, για να δεχτεί τραυματίες που έχουν ανάγκη νευροχειρουργικής επεμβάσεως.

19:15: Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται έξω από τον Τζάνειο και με αγωνία ζητούν να μάθουν τα ονόματα νεκρών και τραυματιών.

19:30: Αθρόα είναι η προσέλευση γιατρών και αιμοδοτών, ενώ δεκάδες γυναίκες λιποθυμούν από την αγωνία.

19:40: Ο Υπουργός κ. Δοξιάδης ενημερώνει τον Πρωθυπουργό κ. Ράλλη, ο οποίος δίνει εντολή να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα και ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλή

19:45: Χρειάζεται να μπλοκάρουν το Τζάνειο δυνάμεις των ΜΑΤ προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο από την κεντρική είσοδο για να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στους γιατρούς και στους αιμοδότες. 20:00: Σκηνές αλλοφροσύνης διαδραματίζονται στο Τζάνειο από τους συγγενείς. Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Είναι οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχος. Δυστυχώς ακολούθησαν και άλλοι και ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 21.

20:15: Οι αστυνομικοί του 7ου Αστυνομικού τμήματος αρχίζουν
την πραγματογνωμοσύνη στην ΘΥΡΑ 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.

20:30: Στο Τζάνειο φτάνει ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης ενώ σοβαρά
τραυματίες μεταφέρονται στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ. Γιατροί και
νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους
και φωνάζουν ονόματα τραυματιών. Αρκετοί από τους συγγενείς
λιποθυμούν.

20:50: Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδου
πένθιμη μουσική, ενώ παράλληλα, σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει
το πρόγραμμά τους.

21:00: Γύρω στα 300 με 400 άτομα με άγριες
διαθέσεις προσπαθούν να μπουν στο στάδιο Καραϊσκάκη και να βρουν
τους υπεύθυνους. Απομακρύνονται από μια διμοιρία των ΜΑΤ.

21:15: Ο διοικητής του Τζανείου κ. Απέργης βγαίνει στο διάδρομο και κάνει έκκληση
στον κόσμο να απομακρυνθεί από την είσοδο του νοσοκομείου γιατι εμποδίζουν
την κυκλοφορία περιπολικών και ασθενοφόρων,
ενώ εκκλήσεις για τον ίδιο λόγο γινόντουσαν και από τα τηλεοπτικά δίκτυα.

22:00 Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται σιγά - σιγά από τα δύο νοσοκομεία...
Κλείνοντας την μικρή αναφορά μας στο δραματικό χρονικό των γεγονότων της
8ης Φεβρουαρίου 1981 θα σταθούμε για να αποκρυπτογραφήσουμε τα αίτια της τραγωδίας της ΘΥΡΑΣ 7 στα λόγια -όπως τότε ειπώθηκαν- ενός από τους τραυματίες, του 18χρονου τότε, Ηλία Λύτρα ο οποίος ήταν από τους πρώτους που έπεσαν στα σκαλοπάτια της ΘΥΡΑΣ 7.

Εκείνα τα σκουριασμένα σίδερα έξω από το υπερσύγχρονο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» έμειναν για να μας θυμίζουν τη μεγάλη τραγωδία της θύρας 7. Μαζί με κάποιες αναμνήσεις...

Κατεβαίνεις από το τραμ των Ολυμπιακών Αγώνων, περνάς από την ανακαινισμένη πεζογέφυρα της Ποσειδώνος κι ετοιμάζεσαι για το καθιερωμένο απογευματινό καφεδάκι στο μοδάτο «Red Cafe».

Αργότερα σχεδιάζεις να περάσεις μια βόλτα από την μπουτίκ του «Red Store». Γιορτές και γενέθλια έρχονται, όλο και κάποια μπλούζα του Ριβάλντο ή του Τζόρτζεβιτς θα σου έχει ζητήσει ο εορταζόμενος πιτσιρικάς.

Η ώρα πέρασε, ο αγώνας αρχίζει όπου να 'ναι, από μέσα ακούς ήδη τους... τρελαμένους της θύρας 7 να έχουν αρχίσει τα τραγούδια και τα συνθήματα. Ωρα να αφήσεις την περιήγηση στην «ερυθρόλευκη» μπουτίκ, να περάσεις από τον υπερσύγχρονο έλεγχο εισιτηρίων, να ανέβεις στο ασανσέρ κι από εκεί στις εξέδρες με τα άνετα καθίσματα, ακριβώς κάτω από τις υπερπολυτελείς σουίτες και το αντίστοιχα λουξ εστιατόριο του ανακαινισμένου «Γ. Καραϊσκάκης».

Είκοσι εξι χρόνια, όλα τριγύρω έχουν αλλάξει, έχουν εξελιχθεί. Ολα εκτός από εκείνη την καταραμένη πόρτα, που έμεινε κλειστή εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου 1981. Τη βλέπεις έξω από την καινούργια θύρα 7, αλλά κι εκείνο το σκουριασμένο τουρνικέ της μνήμης, λίγο πιο πέρα, με τα ονόματα των 21 αδικοχαμένων φιλάθλων...

Τα θύματα
Ενας κατάλογος γεμάτος δάκρυα που δεν στέγνωσαν, γεμάτος μνήμες που δεν έσβησαν, φορτωμένος ερωτήματα που ποτέ δεν βρήκαν απάντηση.
Είκοσι πέντε χρόνια πίσω στον χρόνο, η Αθήνα ήταν ηλιόλουστη εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα. Το Καραϊσκάκη ήταν από νωρίς κατάμεστο από 35.000 φιλάθλους, ο πρώτος στη βαθμολογία Ολυμπιακός υποδεχόταν την τρίτη ΑΕΚ. Ανάμεσά τους και μια παρέα από πιτσιρικάδες της 3ης Γυμνασίου, που για άλλη μία φορά είχαν σκαρφιστεί του κόσμου τα κόλπα για να ξεφύγουν από το «όχι» των γονιών τους και να βρεθούν κοντά στην αγαπημένη τους ομάδα.

Η ζήλια για τους «δίπλα»
Τα εισιτήρια που είχαν ήταν για τη θύρα 6, όπως συνέβαινε πάντα στα μεγάλα ντέρμπι της υψηλής ζήτησης, με τον τοπικό σύνδεσμο να είναι μόνιμα από τους... ριγμένους. Να μην παίρνει εισιτήρια για τον τόπο της μεγάλης γιορτής, του ατελείωτου πανηγυριού στη διπλανή εξέδρα.

Η ζήλια για την ατμόσφαιρα λίγα μέτρα πιο δίπλα, για τον χορό που έχει στηθεί στο πέταλο με τους υπόλοιπους θεατές, ήταν απίστευτη στο ξεκίνημα του αγώνα. Ακόμα μεγαλύτερη όταν ο Γαλάκος άνοιξε το σκορ στο 30', έγινε πραγματικός φθόνος όταν τα γκολ άρχισαν να πέφτουν βροχή στην επανάληψη, μπροστά στα μάτια των φανατικών: 3-0 μέχρι το 70', 4-0 στο 75' με τον Ορφανό, 5-0 στο 80' με τον Βαμβακούλα, 6-0 στο 84' με το τρίτο γκολ του Γαλάκου...

Στο τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή Κουτούλα, το απόλυτο παραλήρημα. Μέσα σε πέντε λεπτά η παρέα των πιτσιρικάδων είχε πάρει... πρώτη θέση έξω από τη θύρα 3, εκεί από όπου θα έβγαιναν οι ποδοσφαιριστές. Χιλιάδες κόσμος συνωστιζόταν έξω από τα επίσημα, ο ένας έπεφτε στην αγκαλιά του άλλου και φιλούσε όποιον έβρισκε μπροστά του.

Μέσα στις ιαχές και τα τραγούδια άρχισε να ακούγεται ο στριγκός ήχος των ασθενοφόρων. Κάποιοι άρχισαν να αστειεύονται ότι «ήρθαν να πάρουν τους λιπόθυμους ΑΕΚτσήδες» και όσοι τους άκουσαν ξέσπασαν σε γέλια...
Το νόημα της αφοσίωσης στην ομάδα

Αυτά τα δύο μνημεία έξω από το στολίδι του Νέου Φαλήρου, μία πόρτα που χάσκει στον ουρανό κι ένα σκουριασμένο τουρνικέ, μαζί με τα τραγούδια των τρελαμένων στο πέταλο, μας θυμίζουν τη μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία στον τόπο μας, αλλά και το νόημα της αφοσίωσης σε μια ομάδα. Της αγνής, άδολης αγάπης για ένα σύλλογο, της άνευ όρων παράδοσης στην έκσταση που προσφέρει.

Είκοσι εξι χρόνια μετά δεν ξεπέρασα ποτέ τις ενοχές για ό,τι ένιωσα εκείνο το βράδυ. Για τη στενοχώρια που ένιωσα όταν διαπίστωσα ότι δεν θα... έβλεπα ξανά και ξανά τα έξι γκολ. Και η μόνη σκέψη που τις εξαφανίζει αραιά και πού είναι ότι ενδεχομένως αυτά τα 21 νέα παιδιά γι' αυτό στενοχωρήθηκαν περισσότερο εκείνο το μοιραίο απόγευμα. Που δεν κατάφεραν να ξαναδούν εκείνα τα έξι γκολ στην τηλεόραση...

Η συμφωνία του Μπετόβεν
Οσοι γελούσαν είχαν βρει ανοιχτές τις πόρτες. Ολες εκτός από μία. Εκείνη στη θύρα 7. Από εγκληματική αμέλεια η συγκεκριμένη πόρτα είχε μείνει κλειδωμένη και, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το γλίστρημα ενός οπαδού σε ένα κομμάτι αφρολέξ (το μαξιλαράκι των γηπέδων) και ο συνωστισμός στην κλειστή πόρτα έφταναν για να μεταβληθεί αυτή η σκάλα σε εκατόμβη 21 νέων ανθρώπων.
Οι 19 από αυτούς βρίσκουν τραγικό θάνατο από ασφυξία, όταν ποδοπατιούνται στην κλειδωμένη πόρτα απ' όσους έρχονται από τις εξέδρες τραγουδώντας, ένας θα ξεψυχήσει λίγο αργότερα στο «Τζάνειο» και έξι μήνες αργότερα θα προστεθεί ένας ακόμα άνθρωπος, που δεν συνήλθε ποτέ από το κώμα στο οποίο έπεσε. Η τραγική λίστα συμπληρώνεται: 21 νεκροί και 51 τραυματίες.

Επιστρέφοντας σπίτι, οι πιτσιρικάδες ανυπομονούν να ξεκινήσει η «Αθλητική Κυριακή», να δουν ξανά και ξανά τα γκολ του Γαλάκου, του Κουσουλάκη, του Βαμβακούλα, το απίστευτο 6-0 επί της ΑΕΚ.
Αντ' αυτού, μαθαίνουν από το ραδιόφωνο ότι τα ασθενοφόρα που άκουσαν να στριγκλίζουν την ώρα που σήκωναν τον Βαμβακούλα στους ώμους δεν είχαν έρθει για να πάρουν τους «λιπόθυμους ΑΕΚτσήδες», αλλά ανθρώπους που άφησαν εντελώς άδικα την τελευταία πνοή τους μπροστά σε εκείνη την κλειστή πόρτα.

Η τηλεόραση δεν παίζει την «Αθλητική Κυριακή», δεν παίζει καν ζωντανά ρεπορτάζ από το «Τζάνειο». Είναι ακόμα εποχές που ο ανθρώπινος πόνος μπορεί να υπάρχει χωρίς τη συνοδεία τηλεοπτικής κάμερας και δαιμόνιων ρεπόρτερ, που ρωτούν τους χαροκαμένους γονείς «πώς αισθάνονται που έχασαν τα παιδιά τους».
Αντ' αυτού μία κάρτα, που πληροφορεί ότι σε ένδειξη πένθους το πρόγραμμα διακόπτεται, υπό τη συνοδεία κάποιας εκ των πένθιμων συμφωνιών του Μπετόβεν...



ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ
στους νεκρούς της
ΘΥΡΑΣ 7

Παίκτες.. δώστε την ψυχή σας στο θεό..
Αν το κάνετε αυτό θα ζούμε για πάντα
Κάντε το χρέος σας ..εμείς το δικό μας το Έχουμε ήδη εκπληρώσει
Δώσαμε την ζωή μας…δώστε την ψυχή σας
Να γίνουμε ένα και να αποκτήσει όλη αυτή η απώλεια σημασία..
Εμείς φύγαμε νοητά ..αλλά ποτέ ουσιαστικά..
Περπατάμε ενδιάμεσα στις θύρες ..
γύρω από τον ναό...
Και όταν τα Φώτα σβήνουν και αδειάζει το γήπεδο..
Μαζευόμαστε εκεί ..στην παλιά 7 τα λέμε ...σχολιάζουμε τον αγώνα
Κλαίμε ..και στο τέλος τελειώνουμε με ένα τραγούδι..
Έχουμε χαθει..26 χρόνια τώρα..
Ο χρόνος για εμάς έχει σταματήσει.
Το κορμί έχει φύγει …η ψυχή καρφωμένη σε εσάς..
Μην μας κλαίτε άλλο αδέρφια .. ζήστε …ζούμε μέσα από την ζωή σας ..
τραγουδάμε με το τραγούδι σας ..
αγαπάμε με την καρδιά σας.
Ο Ολυμπιακός η ιδέα…… η αγάπη μας… χασαμε την ζωή μας…
εσείς όμως μας δίνεται την αιωνιότητα στις ψυχές μας.
Είμαστε 21…είστε χιλιάδες…αλλά είμαστε όλοι ένα..
Να αγαπάτε να κλαίτε ..να τραγουδάτε ..αλλά να μην λυπάστε για μας.
Ζούμε για πάντα εκεί που αφήσαμε την τελευταία μας πνοή.
Υπάρχει καλύτερος τρόπος να φύγεις από τη ζωή τόσο χαρούμενος?
Ποιος δεν θα ήθελε να μείνει για πάντα στο Καραϊσκάκη ..και να αγκαλιάζει όλο το γήπεδο ...
όλους τους παίκτες όλα τα αδέρφια?
Σας προστατεύουμε…μας αγαπάτε..
Μας αγαπάτε ..ζούμε…

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!

Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών).

Θέλω να ευχαριστήσω τον ΜΕLΟDO ο οποίος έγραψε αυτό το απίστευτο άρθρο.Το βάζω ατόφιο όπως είναι γιατί θεωρώ πως δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι καλύτερο.Ο Νινιός και εγώ θέλουμε μόνο να πούμε ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στα ΑΘΑΝΑΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ.ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ.....